امروز، ۱۹ فروردین، بیست سال از پرواز ابدی زنده‌یاد اسماعیل نواب صفا، ترانه‌سرای بزرگ و راوی احساسات ناب ایرانی، می‌گذرد. مردی که با قلمش بهار را به ترانه آورد و با واژه‌هایش قلب‌ها را به رقص درآورد، هنوز در میان ما زنده است؛ در هر نوای «آمد نوبهار»، در هر آهنگ «تک‌درخت» و در هر زمزمه‌ای که از عشق و جوانی سخن می‌گوید.

نواب صفا، زاده‌ی ۲۹ اسفند ۱۳۰۳ در کرمانشاه، با ترانه‌هایش به موسیقی سنتی ایران جانی تازه بخشید و با همکاری با اساتیدی چون مجید وفادار، مهدی خالدی و خوانندگانی چون بنان، دلکش و مرضیه، میراثی ساخت که زمان را درنوردیده است. او نه‌تنها شاعر بود، بلکه قصه‌گوی لحظه‌های زندگی ما؛ از شادی‌های ساده تا غم‌های عمیق.

زنده‌یاد نواب صفا در راديو زاهدان ١٣٤٢

عكس من ای نشان ز هستی من
شاهد روز و روزگار منی
يادگاری ز عمر رفته من
سايه عشق پايدار منی
مظهر رنج بيكرانه من
جلوه درد بي شمار منی
پايدارى كه عكس من هستی
ماندگاری كه يادگار منی